به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، زادگاه «خورجین‌بافی ایران» را می‌توان حسن‌آباد جرقویه، شهری در ۱۱۰ کیلومتری استان اصفهان نامید، شهر کوچک و کویری که در بسیاری از خانه‌های آن کارگاه‌های کوچک خورجین‌بافی هنوز فعال است.صنعت خورجین‌بافی، امروزه به دست‌بافته‌ای بدون گره گفته می‌شود که به‌صورت ذهنی و معمولاً با نقوش هندسی مختلف و حتی زاویه‌دار بافته می‌شود و به طور معمول عرضی بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر دارد که بافت آن در حالت قواره‌ای است و در چهار نوع موتوری، هوندایی، چرخی و الاغی تهیه می‌شود. این بافته در قدیم برای جابه‌جایی بارها روی چهارپایان استفاده می‌شده و در واقع نوعی بالاپوش برای حیوانات بوده، اما بعدها برای موتور و دوچرخه نیز استفاده می‌شد، ضمن اینکه تا مدتی نیز در جهیزیه عروس هم استفاده می‌شده است.خورجین تنها برای باربری نبود. آذین و مایه بالیدن هم بود. نقش‌های رنگین و دیگرسان داشت و نشان از دارندگی و برازندگی صاحبش. پسندها یکی نبود؛ پس آن‌را ناهمسان و نقش‌درنقش می‌بافتند تا دست خریدار برای برگزیدن آزاد باشد. خوش نقش‌ترین‌هایش را به جهاز عروس می‌افزودند؛ محکم‌ترینش را هم در کوچ‌های بی‌پایان از ییلاق به قشلاق به کار می‌بردند. جادار بود و به تاروپودش می‌شد آن اندازه اعتماد کرد که کالاهای گران‌بها را درونش گذاشت و با صفی از چهارپایان به کوه و کمر زد.
